Για να πω την αλήθεια, εγώ λάτρης των μοτοσυκλετών δεν είμαι.
Λάτρης των μοτοσυκλετών είναι το …έτερο μου ήμισυ, ο Λουκάς. Και για να είμαι ειλικρινής, γκρινιάζω και λίγο, τη μια γιατί πιάνομαι, την άλλη γιατί αισθάνομαι καθηλωμένη πάνω στη σέλλα, με το κράνος και μέσα στα ρούχα της μοτοσυκλέτας…
Για τους λόγους αυτούς, θεωρώ ότι είναι ακόμα πιο μεγάλη η τιμή να με επιλέξει το ΔΣ της Λέσχης ως αναβάτρια του Ιουνίου.
Είμαι όμως μεγάλη λάτρης των ταξιδιών! Με μοτοσυκλέτα βέβαια δεν είχα ποτέ επαφή, μέχρι που γνώρισα το Λουκά, το 1988, ο οποίος με μεγάλη υπομονή, με «παρέσυρε» – είχα βέβαια και φόβους και ενδοιασμούς – και μου έδωσε την ευκαιρία λοιπόν να ταξιδέψω με αυτό το μέσο.
Ποτέ δεν είχα φανταστεί πόσο μεγάλη είναι η απόλαυση ενός οδικού ταξιδιού με μοτοσυκλέτα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Μαζί, όλα αυτά τα χρόνια, κάναμε υπέροχα ταξίδια, και συμμετέχοντας στις ενδιαφέρουσες εκδρομές της Λέσχης, αλλά και διοργανώνοντας μόνοι μας ωραίες αποδράσεις.
Μέσα από την Λέσχη, όχι μόνο γνωρίσαμε, αλλά δεθήκαμε και κάναμε παρέα με υπέροχους ανθρώπους, Έλληνες αλλά και ξένους, ανταλλάξαμε εμπειρίες, πληροφορίες και εικόνες, βιώσαμε ανεκτίμητα συναισθήματα και συγκινήσεις.
Μετά το πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό, στο Garmisch Partenkinrchen, στα πλαίσια της ετήσιας παγκόσμιας συνάντησης μοτοσικλετιστών, το 2006, αυτό έγινε θεσμός, και επαναλαμβανόταν σχεδόν κάθε χρόνο, κάθε φορά με άλλη διαδρομή, επισκεπτόμενοι κάθε φορά και άλλα μέρη.
Είναι πράγματι εντυπωσιακό, όσο όμορφα νιώθει κανείς όταν ανακαλεί στη μνήμη του όλες τις όμορφες στιγμές που έζησε σε κάθε τέτοιο ταξίδι, όταν ταξιδεύει και πάλι μέσα από τις φωτογραφίες, πόσα πολλά έχει να διηγηθεί κάθε φορά και με πόσο ενθουσιασμό!
Και δεν κρύβω ότι είμαι περήφανη για τον εαυτό μου, που κατάφερα να φτάσω το 2017 μέχρι το Nordkapp, στο βόρειο ακρωτήριο, μετά από περίπου 8.000 χιλιόμετρα !!!!
Συνιστώ λοιπόν και σε άλλες γυναίκες, που σαν κι εμένα, δεν είχαν ποτέ φανταστεί την εμπειρία ταξιδιού πάνω σε δύο ρόδες, να το τολμήσουν, χωρίς φόβο και προκατάληψη!!!
