Το 2000 απόκτησα τη μοτοσυκλέτα μου. Η διαφορά με ότι άλλο είχα οδηγήσει ήταν απίστευτη. Ασφάλεια, άνεση, οδηγική συμπεριφορά και επιπλέον …πανέμορφη. Ένιωθα ότι αυτή δεν θα ήταν απλά ένα μέσο μεταφοράς.

Πραγματικά όμως το καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου άνοιξε όταν έγινα έναν χρόνο αργότερα,  μέλος της λέσχης μας. Ο φίλος μου Μιχάλης Πετρόχειλος, επέμενε να μου γνωρίσει τη λέσχη. Θυμάμαι σαν τώρα να του λέω πως τι θα κάνω εκεί.

Κι όμως, ήταν μεγάλη έκπληξη η ανακάλυψη πως η λέσχη μας στη σημερινή πιεστική καθημερινότητα,  είναι μια αληθινή παρέα , που μοιράζεται την αγάπη για τα ταξίδια και τον άνθρωπο.

Οφείλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ  γιατί μέσα στη λέσχη έμαθα να οδηγώ.

Εφοδιάστηκα με τον κατάλληλο εξοπλισμό, οδήγησα σε εθνικό δρόμο, σε επαρχιακό, σε χώμα, σε πίστα,  σε κομβόι, στο εξωτερικό,  παρακολούθησα  μαθήματα ασφαλούς οδήγησης,  πρώτων βοηθειών,  ταξίδεψα μέσα από το βλέμμα μοτοσικλετιστών σε όλο τον κόσμο με τις φωτογραφίες τους  και το κυριότερο, γνώρισα ανθρώπους που διαφέρουν!  Έχουν ακόμα ζωντανό το παιδί μέσα τους. Μπορούν να κλείνουν το μάτι στη ρουτίνα και στην τηλεόραση  και να φεύγουν για να νιώσουν την ελευθερία, να μυρίσουν τις μυρωδιές της φύσης , να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο τους,  να γελάσουν και να επικοινωνήσουν  κοιτάζοντας τον άλλον στα μάτια και όχι μέσα από μια οθόνη ή ένα ακουστικό.

Εν τω μεταξύ, πέρασαν πολλά χρόνια…  Η αλήθεια είναι πως έπειτα από τρία παιδιά δεν μπορώ να ακολουθώ συστηματικά  στις εξορμήσεις  της  λέσχης μας. Σκάω από  ζήλεια  όταν λαμβάνω  τα μηνύματα για τις αποδράσεις του Σαββατοκύριακου και τις συγκεντρώσεις  με μικρές αφορμές που καταλήγουν σε μεγάλα γλέντια. Ωστόσο, συνεχίζω  να νιώθω μέλος αυτής της μεγάλης παρέας και όσο τα καταφέρνω να μοιράζομαι μαζί τους  στιγμές, χαμόγελα, εικόνες.

Εύχομαι σε όλους, πολλά χιλιόμετρα και όμορφες εμπειρίες.

Μαρία Θωμοπούλου